บทนำ

นักลงทุนทุกคนเข้าใจว่าการซื้อหุ้นต้องมีการ "หยุดการขาดทุน" ซึ่งหมายถึงเมื่อราคาหุ้นลดลงเกินกว่าระดับหนึ่ง (นักลงทุนทั่วไปจะตั้งไว้ที่ลดลงประมาณ 10% ถึง 15%) จะต้องขายออกไป โดยมีจุดประสงค์เพื่อหลีกเลี่ยงการขาดทุนที่อาจเกิดขึ้นต่อไป แต่ทำไมในการดำเนินการจริง นักลงทุนมักจะไม่สามารถหยุดการขาดทุนได้อย่างทันท่วงที? มีความเข้าใจผิดหลายอย่าง ซึ่งมีดังนี้

ความเข้าใจผิดข้อที่หนึ่ง

นักลงทุนเมื่อหุ้นตก มักมีความเชื่อว่า "ไม่ว่าจะตกไปที่ไหน ก็ขอแค่ไม่ตัดทุนก็ไม่มีการขาดทุน" ความคิดนี้เป็นความผิดพลาด เพราะในตลาดหลักทรัพย์ในปัจจุบันหุ้นที่นักลงทุนถือมีการจ่ายเงินปันผลไม่มาก ส่วนใหญ่แล้วนักลงทุนจะทำกำไรจากราคาซื้อขายหุ้น หากราคาหุ้นตกลง นักลงทุนจะเริ่มเห็นการขาดทุนในบัญชีของตน และจำเป็นต้องรอให้ราคาหุ้นกลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้งเพื่อลดการขาดทุน การรอในช่วงตลาดขาขึ้นอาจมีโชคได้ราคากลับคืน แต่ถ้าตลาดโดยรวมไม่ดี ราคาหุ้นมักจะตกลงต่อไปได้ยาก

ความเข้าใจผิดข้อที่สอง

นักลงทุนบางคนซื้อหุ้นด้วยจุดประสงค์ในการเก็งกำไรอย่างแรงกล้า โดยดูจากแนวโน้มหุ้นที่ดีขึ้น หรือได้ยินข่าวดีเกี่ยวกับหุ้น เมื่อราคาหุ้นตก นักลงทุนมักเริ่มโน้มน้าวตัวเองให้ถือหุ้นต่อไป นักลงทุนควรจำไว้ว่าเมื่อซื้อหุ้น เขามักทำการวิเคราะห์อย่างรอบคอบและตัดสินใจอย่างรอบคอบ เรื่องนี้ช่วยลดโอกาสในการพลาดพลาด แต่หากเปลี่ยนจากการเก็งกำไรระยะสั้นมาเป็นการลงทุนระยะยาวโดยไม่ได้ตั้งใจ โอกาสในการผิดพลาดจะสูงขึ้น

ความเข้าใจผิดข้อที่สาม

นักลงทุนทั่วไปหลายคนยังคงเชื่อมั่นในนักลงทุนสถาบัน เมื่อราคาหุ้นลดลง โดยเฉพาะเมื่อปริมาณการขายไม่เพิ่มขึ้น มักจะแปลว่าการลงทุนสถาบันไม่ได้ "หนีออกไป" และตัวเองจึงไม่ต้องกลัว คาดหวังว่านักลงทุนสถาบันในอนาคตจะช่วยดันราคาหุ้นสูงขึ้น แต่ที่นี่พูดถึงนักลงทุนสถาบันส่วนใหญ่ที่ถูกนักลงทุนรายย่อยยกย่องว่าเป็น "เจ้ามือ" ที่มีชัยชนะเสมอไป

แม้ว่านักลงทุนสถาบันจะมีข้อได้เปรียบในด้านเงินทุนและข้อมูล แต่พวกเขาก็มักมีความผิดพลาดหลากหลายครั้ง เมื่อพวกเขารู้ว่าผิดพลาด มักไม่สามารถขายหุ้นจำนวนมากได้ในทันที ต่างจากนักลงทุนทั่วไปที่สามารถดำเนินการขายได้ทันทีในขณะที่นักลงทุนสถาบันมักจะมีการดำเนินการขายในช่วงต้นที่ราคาตก ซึ่งสามารถซื้อกลับมาได้และพยายามดันราคาให้สูงขึ้นอีกครั้ง